een dag
een dag
een dag in de put van de tijd
neem een stoel als het kan
en bedek de spiegel
luister naar niets
laat geen woord toe
fluister niet lees niet
dit is
een dag in de put van de tijd
uit de donkere wand
van je hoofd komt het te voorschijn
een denkbeeld het loopt
door de ruimte
op zoek naar je hand
tel je vingers
een dag in de put van de tijd
je zit daar alleen
en alleen de leegte
biedt je bescherming
tegen jezelf en tegen de ander
je ademt, je doet het
en zwijgt
een dag in de put van de tijd
naakt naak je na
zoveel dagen de waarheid
schoorvoetend en schampert
je vraag naar het hoe en waarom
ketst af op het antwoord
de stilte
een dag in de put van de tijd
klokloos en kolkend
stort zich het nieuws
over je uit je zit onder
en weerloos hoor je het aan
hoe de wereld zich weert
en vraagt doe je mee
een dag in de put van de tijd
vluchtig en haastig
sluit je je op in jezelf
en gooit het op een akkoordje
met beelden en woorden
met wie anders
vermaakt zich het leven
een dag in de put van de tijd
je slikt en kruipt als een slak
wetend dit is
het eind niet noch een begin
je hebt een kennis van niets
een kunde van homaar
verduur en sterf
een dag in de put van de tijd
|