| |
uit niets ontstaan
uit niets ontstaan
klinkt je nog steeds onzichtbare stem
en vertelt me wat ik moet doen
zodra de herinnering proeft en weet
hoe het was en hoe het wilde
dat het zich telkens herhaalde
alsof het alle keren de eerste
de enige altijd durende wending
was in dit kleine bestaan
we liepen op straat, we spraken
elkaar op het strand, we ontmoeten
elkaar in de stad, we vroegen
elkaar aan de telefoon en zeiden
aardige onzinnige dingen, we legden
elkaar uit wat we wilden, we lachten
om elkaars woorden, we wisten
feitelijk niet wat we zeiden
tegen elkaar of wie
er met elkaar praatten, we deden
tot nu toe alleen maar alsof
maar dat zal anders worden nu
niets houdt ons tegen om te doen
wat gedaan moet, te maken wat
er gemaakt, te schrijven wat er
geschreven, te beleven
wat er beleefd moet worden,
niets zal anders zijn na afloop
niets zal zijn toegevoegd
aan wat er is want er is niets
dat er niet al was of kon zijn
want uit niets is ontstaan
ons gesprek
nooit zal de een de ander begrijpen,
je kunt voelen hoe zijn huid,
zijn vervoering verlangt, hoe zijn
lichaam zich klemt om je lichaam,
hoe je beiden wegvalt boven de ruimte
nooit zal de een de ander begrijpen,
de woorden, de handen, de ogen
van het verlangen troosten elkaar
maar de dood van de een plukt
de bloem uit de tuin van de ander
|
|