| |
Het was een uur of twee.
Het was een uur of twee.
Ik speelde. Ik moest mee,
het huis in. Geen waarom.
En vragen waren dom.
Mijn moeder sloot het raam
- de dood had nog geen naam -
en deed gordijnen dicht.
We stonden in vreemd licht.
Toen kwam de kleine stoet.
Een man met hoge hoed
voorop. De koets reed langzaam
door het keukenraam.
De paarden zwart, en wit
het zilver van hun bit.
Daarna de mensen, strak
in hun te warme pak.
De tijd stond stil. Het gras
werd groener dan het was.
Het duurde lang voor zij
besloot: het is voorbij.
|
|