Nu een gedicht
van Karel Numan
Welkom
Nu wacht op niemand
Het water een meer
Verdwenen in een leeg land
De weg de weg naar jou
Water en water
Het begin van wonen
Is er een weg men zegt het
26 haiku’s voor Roel
Ondertussen scharrelt de tijd rond
Sitemap
Printvriendelijk
Mail sturen
Laatste update:
03-01-2024 15:09:49
Sitemap
Sitemap
Welkom
Korte kennismaking met Karel Numan
Nu wacht op niemand
De eeuwige wachter
het woord komt
de mens
wie spreekt
De dobber schiet onder ...
De koe staat
De reiger vliegt over
Een teunisbloem
Ik woon op gronden aangevoerd van verre
De zin van het bestaan
Ik blijf maar wachten
Zijn donkere tegenhanger
Achter elk moment
Soms hoor je het water
De lichte lucht
De rietkragen
De witte wind
In de sluis
Het water is weg
Wiekloze molens
De mensen grenzen aan elkaar
Het late zonlicht
Hoor de stemmen
Een oud patroon
Een groepje vogels
Laag en
Het onweer nadert
De koet
Paars bloeit
De kat
Laag over het land
Het graan en het groen
Het nieuwe bestek
Gebogen over de stilte
Gebroken licht
Herhaling wacht ons
omvleugeld
het woord
woord en
er is
een zee
in gesprek
ons wacht
Het water een meer
Het water een meer
Getijde van bloei
Heen en weer, en weer
De stilte bevroor
Als nevels rondom
Het riet is gemaaid
Het had geregend
Voorjaar met hondsdraf
Het pad rond het meer
Bos langs het water
De takken, het riet,
De eend duikt ineens
De libelle danst
Grijs nog de nevels
Warmte dempt het pad
De hemel in bloei
Zon waait vuur over
Het pad buigt naar links
Huiverend rimpelt
Donker is de hei
Riet omringt de zon
Helm striemde het zand
Verzonken in sneeuw
Verdwenen in een leeg land
De wilgen aan de overkant
De wilgen aan de overkant
Om niet gevraagd, om niet gegeven,
Je ogen, lief. Waarom getreurd?
Lief, doe me geloven dat je wacht
Wie spreekt er over jagen? De kling?
De tijd
zwijgend
ik strompel terug
ik heb gedacht
de vingers
de ogen grenzen
de ruimte van het huis
er is geen denken aan
niemand zei het
over de huizen
half uit het land
het ruisen van de wind
soms
het was de plek
zo zou het moeten zijn
voor het huis
de mensen boodschappers
het is
elke ochtend weer
zo is mijn wereld
zo is mijn wereld
naar waar signalen
het luistert in me
het luistert in me
het luistert in me
er is geen terugkeer
Gelijk een kind
Gelijk een kind
Dit is het hoofd
Denken weerstaat
Al doende komt
Maar de dingen
Dit is het hoofd
Van paradijs
In elk begrip
Dit is het hoofd 3.
Dit is het hoofd 4.
Je ligt verstrooid
Zintuig en drift
Het hele dorp
in tijden
de ouders
pas later
pas later 2
pas later 3
en ik ga terug
Zoek niet
er is
er is 2
het gaat om
het is volmaakt
de weg
het is volmaakt 2
wij treuren
het laatste
lege dijken
er voorbij de dood
grijze vingers
uit de schemering
je moet weten
je moet weten 2
langs de lege erven
niet weten
niet weten 2
alle wegen
het dorp
De ogen op een droom gericht
Niets rechtvaardigt wat bestaat
Ik heb je lief om het begin
Gaan we?, vraag ik, maar je rijgt,
Ik aarzel en je ziet me aan,
Tussen duisternis en licht
De weg de weg naar jou
Ik ben opgestaan
Mijn mond wacht je geladen in het zwart,
Je krijgt een lot, een inkomen, en tijd.
Tegen de achtergrond
Van hoe ver de wind over het land
Ik weet dat je me kent,
Voor de voeten
Ik zit verlaten in mijn stoel en schik
Ik stapte door mijn mond
Je bent
We zoeken naar de grenzen van dit land,
We zijn alleen, omgeven door de dagen,
De poëzie
De bel ging. Voor de deur
Ik ben gebonden aan wat zichtbaar wordt
Ze zijn maar zeldzaam de momenten, dat
De knapzak op de rug, de leeftocht mee,
Hier
Langs de wanden van de kamer vloeit
De stilte in het huis beweegt de wind.
Wie kent mij beter
Mijn vader stierf, hij werd van klei
Terwijl de winter duurde en de lente sliep
De woestijn
En op de grens van zien
Er is iets aan de hand.
We vragen
En het besef, het naderen, de vrees,
We raken aan elkaar en staan als blinden
Als eenmaal
De weg is altijd even lang,
Voor en achter mij de weg. Ik ben
Het begint
Zie je de zwaan, en zie je om het witte buiten
Mijn lief, je bent zo vlees en bloed, mijn lief,
Rondom de buitenste
De zon zou schijnen, hij ging niet meer onder;
Je ziet een kamer in de nacht, het licht
Dit is de tocht
Ik houd mijn wereld klein
Te vaak was ik de klos.
Je volgt een beeld
Wie sterft verlaat zijn huis, gaat wonen bij
Het was een uur of twee.
Wij gaan
Uitgehold door wind en wereld, bouwde
Ik zit nog tegenover je. We praten.
Soms
Ik reis noch woon, er is
Geen beeld vervangt het licht wanneer het stroomt
Om de laatste
Kijken maakt verward,
Van het begin af aan
De weg
Ik zie voortdurend voor me hoe je liep,
Vogels trekken langs de blauwe stranden.
Je voorhoofd
Mijn vader. Mijn vader is niet meer.
We staan bij zee en kijken uit naar later
Het begin van de uittocht
Het ongedroomde landschap werkelijkheid,
De wind buigt onder het geweld van dromen
Water en water
Water en water
Dit is het pad dat
De zee verborgen
Het riet roept de wind
De bron van het meer
De eenden spelen
Wilgen en berken
De fazanthen schreeuwt
De enkele halm
Verstard en verstild
De kiekendief zweeft
De duinen zijn weg
De reigers sterven,
Hoe groen loopt het mos
Dit is de vlakte
Raadsel van water
Het gele gras hangt
De kievit, zwenkend
In de wijde bocht
Klinkt over het meer:
De struiken opeen,
Grijs en groen het duin
Hoog langs de hemel
Het begin van wonen
Het begin van wonen
Dit is de kamer
De vaas op tafel, de staande lamp als een giraffe
Als het licht vermindert, en de wind,
De bank staat bij het raam, het zonlicht ligt
Elk ding staat in schaduwen gehuld.
Je maakt een keuze: hier de schaal en daar
Vanuit de nacht beroert de zon de vloer.
Deze kamer grenst aan het ravijn,
De bank staat op zijn plaats, alsof het huis
Waar een stoel komt, waar een tafel, waar
Langzaam reist de kamer door de ruimte,
De kamer is verzonken in zichzelf.
Dit is het vertrek waar wordt gewerkt
In deze kamer heb ik je ontmoet.
Dit is de kamer van de stilte ook,
Dit is mijn huis
Het vroege land is stil - ik ken de reden -
Wie sterft doet niet meer mee, is weg. Verlaten
Vermoeid zit ik en luister naar het leven.
Dit is mijn huis, mijn stevig huis. Het stort
De godheid stond geleund tegen de aarde
Er is geen antwoord, en er is geen vraag.
De wegen lopen door de taal, het land
Achter deze stem, voorbij de tijd,
De tijd kent geen genade, maar is wel ...
Afgebakend en niet eindig, dat
Stel, dit is het laatste wat we zagen,
De grenzen van het land: het riet waarlangs we gaan
Van wie stierf krijg je geen antwoord. Een vraag
Vlak voor mijn oog begint de eeuwigheid,
We zijn publiek, dompteur en paard ineen,
Je strekt je hand. Wat wil je? Raken, strelen,
Ik denk aan je en zie je, op het punt
Elke dag de ronde langs de grens;
De landen in je uitgestrekt als een woestijn
Wij bouwden op de voeting van de tijd
Ik hoop voor jou dat er een overkant
Wonen is je huid aanpassen, niet
Ik zie de doden de rivier af drijven.
De dood speelt met zijn prooi, en dat ben jij.
De goden zijn geen voorstelling of beeld.
De afstand tussen zijn en niet zijn is
De wereld wordt soms eensklaps actueel
Je ligt daar zo van alleman verlaten,
Bestemd, verstomd, gestrand en dan te koop
Wie het eerste woord had, moeten we verzinnen.
We wisselen geen woorden meer, het is
Herinneringen stromen langs, je bent
Je praat alsof de bronnen van de Nijl
Je sliep en in je slaap, zoals het hoort,
Je sprak zoals alleen jij spreken kon,
Toen zagen we direct dat dit het goud
Ik luisterde en wist niet wat ik hoorde
We zaten samen aan de stroom, een tijd,
Een graf is koud, het vuur is uitgedoofd.
Wie stel ik vragen over zon en maan,
Glimlach naar niets
(6 mei 1995)
Tussen dit heelal en ons was niets.
Ik hoor de trein gaan door de nacht, een zwaar
De gids is dood, geveld door een verdwaalde
Zintuigen en zenuwen zijn ongeschikt
We zullen niet ontkomen aan verdriet
Geklemd ligt tussen land en zee het duin,
Er is maar één conclusie: dat ik woon.
De linde bloeit - de leidraad staat gespannen,
Is er een weg men zegt het
beschrijving vernietigt het schrift
broeder,
Ik slaap
uit niets ontstaan
De geschiedenis leert
Dit een begin?
Buiten de taal
Betekenis,
Niets tot nu toe
Dit is er zijn
Je liep hier rond
Ze zijn er niet
Dit het bedrog?
Denken verlangt
Zijn in de tijd
De wereld klein,
Wanhopig schrijf
je zoekt naar het woord
Een oude droom:
Ik bel je niet op vandaag
De woorden staan
Dicht is dit woord,
Het woord, de taal,
De stortvloed komt.
Ben je verbaasd
De maan, de zon,
Als het moment
Niemand luistert
Wees niet bevreesd.
Het is teveel,
Wie het woord graf
Het riet ruist als
is er een weg men zegt het
De woorden gonzende stilte
Dit is niet nieuw dat niemand
Het woord ligt stil
Het begint zo.
De kleur van de
Gevangen zijn
Het brein opent
Het laatste woord
Weten is wijn
De klimop kruipt
De hemel valt
Stof valt uiteen
Om en nabij
Bijna al mijn ouders hebben
Het is plezierig te denken aan goden
de werkelijkheid is een mythe
het is nacht te oordelen naar het gefluister
26 haiku’s voor Roel
het eiland ligt daar
het zandwarme blauw
de roep van een meeuw
de horizon strekt
de maan op het wad
het pad gaat omhoog
de vloedlijn volgen
mensen om het vuur
wie werd geboren
geen regen, geen zon,
’t wad ligt leeg en laag
het wad is open
lopen op het wad
de zandkasteeltijd
het wad om ons heen
zuigend als wad als
gaande gespiegeld
donkere dagen
gevangen in licht
staande op het duin
de slenk doorwaden
het karrepad langs
vermoeid staan we stil
waar we ook zijn hier
de tijd kent geen tij
het water vloeit uit
verre horizon
Ondertussen scharrelt de tijd rond
het strookt met niets
de wandeling de wedloop
het landschap
de dikke boom
wat rest
elke dwang is verdwenen
zoveel later
een gesprek in de stilte
de tijd weet er raad mee
iets blijvends
de muren . . . de duinen
de steen
ontwapend en verweerd
we zoeken je
dwarsdoor de ruimte
stilte en slaap
en ondertussen
de wereld is niet groter
laten we praten
… en vreest en knikt
kijk ik toe
het schuimende niets
het gras is gemaaid
aan tafel
kom, troost me
blijft geuren
de koffers gepakt en verzonden
het wiegende water
ver bij je
een dag
de angst van een mens
zo
Brodsky
Powered by CMSimple
Naar Boven
>